Ten tekst jest o oryginalnej gierce i przygodzie "Lady Blackbird". Dla wygody przyjmuję polską wersję językową.
Nietrudno oprzeć się wrażeniu, że Lady Blackbird jest pastiszem czwartej części Gwiezdnych Wojen "Nowa Nadzieja". Motyw ucieczki z krążownika, nazwa frachtowca "Puchacz", latanie w przestworzach niczym od planety do planety...
O czym jest erpeg?
Lady Blackbird jest o tym, czy przedstawione postacie graczy dalej będą chciały osiągnąć swój cel, jak już do niego dotrą. "Play to find out" w oparciu o zręby scenariusza, czyli sytuację startową oraz wskazówki, jak ustawiać sceny w innych miejscach Przestworzy. Co tak naprawdę wydarzy się w trakcie tej eskapady?
John Harper zadaje nam pytanie: Co jest ważniejsze? Misja (podróż do króla piratów Uriaha Flinta) czy relacje pomiędzy postaciami?
Setting Lady Blackbird odwołuje się do steampunku, przynajmniej na poziomie technologii (żelazne statki powietrzne). W świecie żyją głównie ludzie, ale też istoty zwane "goblinami", które potrafią zmieniać swój wygląd i kształt.
Kim gramy?
Gramy gotowymi postaciami, jest ich pięć:
- Natasha Syri, zwana też Lady Blackbird, czyli imperialna arystokratka władająca magią.
- Naomi Bishop, była gladiatorka, ochroniarz Lady Blackbird
- Cyrus Vance, kapitan Puchacza, przemytnik, najemnik i były żołnierz imperialny
- Kale Arkam, pierwszy oficer i mechanik Puchacza, czarodziej i włamywacz.
- Snargle, gobliński pilot Puchacza
Gra napisana jest pod sześć osób (prowadzący sesję i pięciu graczy). O ile da się grać choćby w czterech graczy, ktoś musi zagrać tytułową Lady Blackbird.
Każda postać ma swoje statystyki (czyli hasła zwane Cechami, z przypisanymi pod nimi Aspektami). Posiada też swoje Klucze (zdobywamy punkty doświadczenia w trakcie sesji, kiedy zagramy je) oraz Sekrety (specjalne, unikalne zdolności). Te pierwsze mówią nam o tym, jaka jest postać. Te drugie podkreślają unikalność postaci.
Jak wygląda sesja? (o strukturze sesji)
Zaczynamy od sceny ucieczki z aresztu, z krążownika "Dłoń Smutku". Następnie sesja składa się z kolejnych scen (ze względu na lokację) wynikających jedno po drugim z rezultatów działań postaci.
Gra proponuje przeszkody (oraz ich trudność) dla sześciu przykładowych scen. Pierwsza z nich to ucieczka rozpoczynająca przygodę. Dwie z nich to proponowane filary scenariusza (szukanie informacji o kryjówce króla piratów, potencjalny konflikt z Uriahem Flintem). Trzy pozostałe to najbardziej prawdopodobne konflikty (bitwa powietrzna, kałamarnica z Głębin, zasadzka łowców nagród).
W praktyce, będziemy układać sceny pod konkretną lokację oraz sytuację. Do niektórych z przykładowych scen nich może nigdy nie dojść (jeśli np.: Puchacz nigdy nie wleci w Głębiny). Zadaniem prowadzącego jest improwizować na bieżąco to, co się dzieje. Innymi słowy, sama gra-przygoda Lady Blackbird jest umową, po co przychodzimy do stołu gry.
Co wyróżnia tego erpega?
Gdyby to był rok 2009 powiedziałbym, że grę wyróżnia minimalistyczna formuła zasad i mechaniki gry (pół strony pod kartą postaci, plus strona dla prowadzącego sesję). Mamy jedną procedurę na rozstrzyganie sytuacji (testy, czy osiągniesz swój cel/pokonasz przeszkodę). Punkty doświadczenia dostaje się za granie pod sugestie zawarte w Kluczach. Istnieje metawaluta, czyli Pula z kostkami do wspomagania się w testach (oraz jej odnawianie). Nie tylko postać, ale też sam statek "Puchacz" może mieć tzw. "ograniczenia" (np.: "ranny", "uwięziony" czy "potrzebuje paliwa").
Co naprawdę wyróżnia Lady Blackbird? Tak naprawdę jest to gra o relacji między członkami i pasażerami frachtowca. O tym, czy Lady Blackbird będzie chcieć poślubić swojego ukochanego? O rodzącym się uczuciu Cyrusa Vance'a do Lady Blackbird i o tym, czy ono zmieni istotę całej ucieczki. O tym, czy Cyrus i Kale pokłócą się o los Lady Blackbird (Kale przysiągł Cyrusowi, że dla niego jest jak brat). O lojalności Naomi wobec Lady Blackbird, ale też o jej pragnieniu zemsty na Imperium. O altruizmie i współczuciu Snargle wobec każdego, zwłaszcza wroga. Co okaże się ważniejsze dla każdej z postaci?
Czy ten erpeg faktycznie działa? Czy robi to co obiecuje?
Lady Blackbird jest grą lekką pod względem zasad, zostawiającą sporo miejsca na relacje między postaciami graczy. Klucze postaci dostarczają graczom garść wskazówek, jak mają odgrywać postacie, na zasadzie marchewki (dostajesz punkty doświadczenia, na nowe aspekty, nową Cechę, ewentualnie nowe Klucze).
Co więcej, każdy Klucz zawiera swoją Ofertę, czyli kryterium zarzucenia motywu-przekonania postaci. Wykorzystując Ofertę, postać otrzymuje aż dwa rozwinięcia (warte 10 xp), lecz na zawsze rezygnuje z Klucza. W praktyce, będą to dramatyczne decyzje w stylu "Cyrus nie jest już jak brat dla Kale'a", "Snargle już nie będzie ryzykantem", "Cyrus już nie dowodzi Puchaczem", tudzież "Lady Blackbird wyrzeka się swojego szlacheckiego pochodzenia'.
Lady Blackbird działa tak długo, jak mamy graczy zainteresowanych grą w "nieswoje" postacie oraz ich ambicje, uczucia, motywacje. Klucze są napisane tak, by skłaniać postaci do uczuciowych relacji lub przechodzenia wewnętrznej metamorfozy. Gra przestaje być interesująca, kiedy wszyscy grają zgodnie i bezkonfliktowo.
Na minus trzeba powiedzieć, że gra nie mówi jak rozstrzygać konflikty pomiędzy postaciami. Nie każdemu będzie to przeszkadzać, po prostu piszę, że dynamika relacji między postaciami kończy się na graniu pod Klucze...
Dla kogo jest ten erpeg?
To jest gra dla ludzi, lubiących odgrywać dramy pomiędzy postaciami graczy oraz lekkie jednostrzały. Niby wspólny cel, wspólna ucieczka z rąk Imperium, ale wiele rzeczy może pójść nie tak. Motyw "sesji drogi" to tylko plot device, a nie faktyczne czekanie aż prowadzący wrzuci spotkanie (albo karczmę) ze swojego liniowego scenariusza. Innymi słowy, nie znajdziesz tutaj właściwego railroadingu...
Wesprzyj mnie kawą, herbatą czy inną używką, jeśli chcesz czytać następne omówienia gier!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.